We logeren sinds gisteren bij de nicht van Fedde in Frankrijk. Ze woont in een prachtig oud landhuis met een zee van ruimte er omheen. Fedde en de kinderen zijn hier al vaker geweest, dus de kinderen voelen zich snel thuis. Milou is kunstenares en vanavond opent ze haar nieuwe expositie. Naderhand is er een feestje in haar huis. Milou nodigt ons uit om er bij te komen zitten, maar we vinden het allemaal spannend! Al die Franse mensen in huis… Ik ben nog ontzettend moe van de reis dus ik trek me terug in de slaapkamer. Fay en Jip zitten op hun telefoons in de woonkamer, waar het meeste internet is en de minste Fransen. Als ik een uurtje geslapen heb, besluit ik toch nog wat te willen drinken. Milou’s zoon is bartender en heeft zelf limoncello gemaakt waar ik benieuwd naar ben.
Het feestje blijkt verplaatst te zijn naar de woonkamer en ik vind Fedde, Jip en Fay in de keuken. Ze zijn aan het dollen met elkaar. De zoon van Milou komt onze drankjes inschenken en vertrekt weer naar de woonkamer. Milou nodigt ons nog een keer uit om erbij te komen. Jip en Fay voelen zich niet sociaal en Fedde is te overprikkeld. Ik besluit toch bij het feestje te gaan zitten, al is het alleen omdat daar zacht gefluisterd wordt, in plaats van de luide meligheid van Fedde en de kinderen in de galmende keuken.
Milou zet meteen een stoel voor me in de kring en daar zit ik dan, omringd door het Franse gebabbel van complete vreemden. Milou heft haar glas naar mij en ik lach vriendelijk naar de anderen die ook hun glas naar mij heffen. Ik observeer de dynamiek van dit feestje. De drie dames op de bank zijn erg geïnteresseerd in de gespierde zoon van Milou, met zijn lange haar en zijn getatoeëerde armen. Twee van de drie aanwezige mannen zeggen geen woord.
Nu durft Fay er ook bij te komen staan. Ik ben niet zo sociaal. zegt ze nog eens. Ik ook niet. Tenminste, soms niet en soms wel. zeg ik. Ik vind grote groepen moeilijk. In een klein groepje ben ik leuker. leg ik uit. Dat herkent ze wel en ze pakt een stukje meloen van de tafel. Er zitten nog twee autisten hier. zeg ik. Oh, dat is gemeen! hoor ik Jip zeggen. Ze is achter ons in de kamer komen zitten, maar komt nu ook iets te eten pakken. Ik bedoel het niet gemeen, ik herken mijn mede-autisten. Zij zitten er ook bij en zeggen niks. Fay kijkt rond en zegt: O, ik weet denk ik wie je bedoelt. Ze glimlacht. Nu is het minder ongemakkelijk, hè? vraag ik. Fay knikt. Fay wil ook zitten en probeert de stoel van Jip in te pikken. Fedde komt vertellen dat hij naar bed gaat. Als ik dit drankje op heb ga ik ook naar bed. zeg ik.
Inmiddels zit Fay op Jips stoel en weer op haar telefoon. Ik pak voor Jip een heel klein krukje onder de tafel vandaan. Ze komt er meteen bij zitten in de kring. Ik zit al vijf minuten niet op mijn telefoon. zegt ze tegen Fay. Wow wat knap! Hoe voelt dat? grap ik. Jip lacht ook. Langer al zelfs! zegt ze. Er wordt een cranberry crumble rondgedeeld waar Jip ook een hapje van proeft. Eén van die vrouwen op de bank zit al de hele tijd met Milou’s zoon te flirten. zeg ik tegen Jip. Ja, ik zag het al. gniffelt Jip. We observeren nog even in stilte het feestgebeuren. Dan is mijn glas leeg en ga ik mijn tanden poetsen. Als ik terugkom zijn de kinderen al vertrokken.
Ze blijken net als Fedde al in bed te liggen. We delen de slaapkamer met z’n vieren. Ik was verbaasd dat jij nog bij dat feestje bleef. zegt Fedde. Het was leuker dan ik dacht! zeg ik. Jip haakt in en vertelt over de autisten en de flirtende vrouw. Haha, wat was het leeftijdsverschil? vraagt Fedde. Ze waren dezelfde leeftijd. zegt Jip. Nee, die vrouw was Milou’s leeftijd. zeg ik. Nou dan had ze veel make up op. zegt Jip. Ja, dat klopte wel.
Andere Verhalen
"Kinderen zijn instinctief loyaal aan hun beide ouders. Ze willen het liefst dat hun ouders weer bij elkaar komen."~ Wapke ~
"Weet je waarom ze niet wil?"~ Wapke ~