Het is zover! Na maanden van puzzelen, heen en weer rijden, dromen en advies inwinnen, is de kogel door de kerk: wij gaan samenwonen! Fedde gaat zijn bus verkopen en we gaan op zoek naar een groter huis dichter bij de kinderen. In de tussentijd zullen we samen in mijn appartement gaan wonen. Dit weekend zal het laatste weekend in de bus zijn voor de meiden en dat is niet makkelijk voor ze. Jip slaapt al weken slecht en Fay barst soms ineens in tranen uit. Ook voor Fedde is het emotioneel; hier heeft hij kinderen gekregen en op het randje van de afgrond gestaan. Voor hem is het tijd voor een nieuw begin.
Om ze te helpen er een waardig afscheidsmoment van te maken, heb ik een bakje briefjes met vragen en opdrachten neergezet. Er zitten vragen in als: Wat is de beste verstop plek bij de bus?; Welke geluiden hoor je in de bus? En ook: Wat was een moeilijk moment in de bus?
Maar eerst gaan we samen naar de favoriete snackbar een paar straten verderop. We lopen er heen; Fedde en Fay lopen voorop gezellig te kletsen. Jip loopt naast mij en is stil. Als we door een gloednieuwe wijk lopen zegt Jip: lk wist niet dat hier een speeltuin was?
Hoe lang ben je hier niet geweest? vraag ik.
2 jaar of zo…
Nou, in twee jaar kan er best een speeltuin gebouwd zijn.
Dan lopen we langs een basisschool en begint Jip te vertellen. Over de school waar ze eerst zat toen dit gebouw nog niet af was. En in welke klas ze hier kwam. Jip haalt herinneringen op aan haar basisschooltijd hier. Dat is een belangrijke stap in het afscheid nemen. Later hoor ik dat Fedde expres voor ons uit liep, om Jip de gelegenheid te geven om met mij te praten (of andersom).
Na het eten ga ik naar mijn eigen huis en geef ze de ruimte om deze laatste avond met elkaar te delen. Ik hoor van Fedde dat ze gezellig een film hebben gekeken. Op zondagochtend krijg ik video’s toegestuurd: Fay die haar knuffels in een doos stopt, Jip die een hele oude laptop vindt. En Jip en Fay die briefjes pakken en vragen beantwoorden:
Fay: Uhm… vogels, poezen, jij die op de wc zit, wind en regen…
Fedde: Welke vraag is dat?
Fay: Welke geluiden hoor je in de bus.
Fay met een briefje in haar hand: Wat is je vroegste herinnering aan de bus? Weet ik veel, is dat de eerste of de laatste?
Fedde: De eerste.
Fay: Ik leef, ik adem en kijk om me heen…geen idee!
Jip: Ik kan niet nadenken met een camera erbij!
Als ik ze die avond thuis ga brengen staan er vier dozen klaar met de namen van de meiden er op, die nemen we vast mee. Fedde heeft bij het inpakken van zijn LEGO voor de grap een LEGO poppetje gemaakt dat op mij lijkt. LEGO Wapke heeft in de ene hand een gieter en in de andere hand een heggenschaar. Er staat een LEGO plant voor haar neus, omdat ik vaak op mijn balkon met planten bezig ben. Er moeten nog wat spullen bij elkaar worden gezocht en ik help met inpakken. Tussen het inpakken door wordt voor LEGO Wapke ook een balkon gebouwd, met een raam naar de woonkamer. Het hele balkon met parasol en plantenbakken gaat ook mee naar de flat.
Ik merk dat ze alle drie moe zijn en gespannen reageren op elkaar (en op mij). Het was ook een hele rollercoaster van emoties in twee dagen. Volgend weekend staan de bedden van de meiden in mijn flat.
Ik ga zorgen dat het een gezellig plekje voor ze wordt.
Andere Verhalen
"Wij hebben wél een sociaal leven!"~ Fay ~
"Weet je waarom ze niet wil?"~ Wapke ~