Jip is bijna jarig. Ze wil heel graag echte AirPods, dus Nienke stelt voor om samen met ons dit cadeau te kopen. Nienke komt op zondag iets eerder, zodat we samen Jips verjaardag kunnen vieren en het cadeau kunnen geven. Ik heb met Fay een horror-verjaardagstaart gebakken en we zitten gezellig buiten bij de bus van Fedde. Ik heb voor het eerst een gesprek met Nienke over iets anders dan de overdracht bij het brengen en halen. Binkie, het halfbroertje van Jip en Fay, rent rondjes om de bus. Jip is zichtbaar blij met haar cadeau en iedereen smult van de taart. Even vraag ik me af hoe lang het geleden is dat Jip samen met papa en mama haar verjaardag heeft gevierd.
Als Fay slagroom op haar broek krijgt zegt Nienke: Wat ben je toch ook een smurf! Die smurf raakt me. Opeens voel ik me een buitenstaander. Smurfen is een woord van Fedde en de kinderen. We hebben heel erg gelachen toen Fay aan Fedde vroeg welke smurf hij zou zijn en Fedde zonder blikken of blozen Smurfin zei. Sinds mijn kindertijd heb ik niet meer zo vaak over smurfen horen praten. Nu realiseer ik me dat het een woord van hun als gezin is. Stonden er geen smurfen op hun bruidstaart?
En ik zie opeens voor me hoe Nienke hier op deze plek met Fedde en Jip en Fay als kleine kleuters heeft gewoond. Zij hebben hier met z’n vieren hun basis als gezin. Nienke kent deze plek veel beter dan ik. Ik kom pas net aanwaaien. En hoe aardig de meiden mij ook vinden, ik ben pas echt welkom als Nienke mij accepteert. De loyaliteit van kinderen naar hun moeder is bijna altijd sterker. Misschien vindt Nienke mij wel een onervaren tut hola met de opvoedskills van een Pinterestbord…
Hmm lekker, is dit echte botercrème? Snap, back to reality! Nienke heeft een hapje van mijn taart genomen en ik krijg zomaar een groot compliment van chef-kok Nienke! Ik glunder en voel me weer helemaal onderdeel van het verjaardagsfeestje. Het is tijd om te gaan. Jip verzamelt haar cadeaus terwijl Fay de overgebleven taart in een bakje doet om mee te nemen. Ze laat twee stukjes achter voor papa en mij.
Pas een jaar later vertel ik Fedde over dat smurfmoment. Ik ben er al aan gewend dat er vier smurfjes vanaf de vensterbank bij het stapelbed van de kinderen naar me lachen: een bruid en bruidegom en twee babysmurfjes. Fedde herkent in eerste instantie niet eens dat het een gewoonte van hun gezin is om elkaar smurfen te noemen. Als ik meer voorbeelden geef van dit soort momenten gaat hij het wel begrijpen.
Inmiddels hebben wij met de kinderen ook onze eigen woorden en uitspraken ontwikkeld, zoals ‘Nee hoor!’ en ‘Je bent zelluf!’. De momenten dat ik me een buitenstaander voel komen veel minder voor. Ons fundament wordt sterker en staat naast het fundament van Fedde en Nienke. Voor de kinderen zijn er twee huizen met een eigen verhaal en eigen gewoonten.
Voor Fedde en mij is dit huis een nieuw hoofdstuk in ons verhaal.
Andere Verhalen
"Dat doen jullie!"~ Jip ~
"Weet je waarom ze niet wil?"~ Wapke ~
ik vind het heel leuk om deze korte verhaaltjes te lezen, ik lees wat er echt gebeurd is.
Dank je wel voor je lieve reactie! Was een bijzondere dag hè?
jazeker