Wat is je echte naam? Je zal niet de eerste of de laatste zijn die zich dat afvraagt. Toen ik begon met schrijven was er nog geen Wapke en nog geen Fay of Jip. Ik schreef over ons gezin en wat we samen meemaakten om mijn hoofd leeg te maken. Ik was enthousiast begonnen aan een avontuur met mijn man en zijn pubers en zes maanden nadat we getrouwd waren kwam ik mezelf tegen. Te veel over mijn grenzen gegaan, grote veranderingen en een rouwproces er dwars doorheen, dat was de mix waar ik in zat. Stop daar ADHD, autisme en een auto immuun ziekte bij en mijn emmer loopt over. Duh!
Ik ben niet het type dat bij de pakken neer gaat zitten. Ik ga eerst informatie zoeken: Hoe doen andere mensen dit? Ik kán niet de enige zijn. En ik ga schrijven om al mijn gedachten en ideeën een uitlaatklep te geven. Ik ontdekte dat ik bijzonder weinig real live verhalen tegenkwam van stiefmoeders die het gewoon leuk vinden én best ingrijpend. Ik zag wel veel verhalen van coaches die casuïstiek beschrijven en noodkreten van stiefouders die echt in de knel zitten. Maar het verhaal wat ik aan het schrijven was las ik nergens.
Mijn man las mee en was meteen enthousiast. Waarom maak je hier geen blog van? vroeg hij. Dat kan toch niet zomaar? Het gaat over kinderen! Niet eens mijn kinderen. Maar ik had zelf ook al met het idee van een blog gespeeld. Toen is de zoektocht naar pseudoniemen begonnen. ChatGPT hielp met het verzinnen van leuke typerende namen waar we veel om gelachen hebben.
En toen kwam het spannende gedeelte: toestemming vragen aan de kinderen en hun moeder! De kinderen vonden het fantastisch om over hun eigen leven te lezen en konden niet wachten om de blog online te zien. De moeder van de kinderen heeft mij een week in spanning laten zitten. Het voelde heel kwetsbaar om dit deel van mijn verhaal aan haar te laten lezen! Gelukkig vond ze het leuk om te lezen en gaf ze zonder twijfel toestemming om de verhalen online te zetten: Ik hoef niet alles te lezen hoor, ik snap echt wel dat jij dingen soms anders ziet dan ik. Ik heb alleen één vraag: Wil je mijn naam in Nienke veranderen?
Alle seinen stonden op groen en dus is mijn man begonnen aan het maken van de website, samen met ChatGPT. Omdat we de privacy belangrijk vinden wilden we deze verhalen niet aan Meta of Google ‘geven’ maar zelf in beheer houden. Mocht één van de kinderen of hun moeder ooit hun toestemming intrekken, dan kunnen we alles zo offline halen.
Om over de blog te kunnen communiceren wilde ik een Facebookprofiel aanmaken. Maar met welke profielfoto? Wij waren in die periode al bezig ons huis van LEGO na te bouwen, dus het maken van LEGO profielfoto’s voelde logisch. Het is anoniem en toch persoonlijk. We hebben alle vier ons eigen LEGO personage uitgekozen. En toen was ik opeens hele scènes van LEGO aan het nabouwen en fotograferen om elk verhaal van een illustratie te voorzien. We hebben nog nét geen LEGO-fotografie studio in huis 🤣.
Na twee maanden puzzelen, testen, creëren, fotograferen, plug ins en blogs schrijven, kapot maken en weer opbouwen, is daar dan nu deze fantastische website die recht doet aan de kleurrijke verhalen over ons leven. Ik ben ontzettend trots op mijn man, de kinderen en op mezelf dat we dit met elkaar kunnen maken!
Dank jullie wel voor jullie moed om jullie levens aan mij en mijn pen toe te vertrouwen. Dank jullie wel voor jullie oneindige humor, die als goudlijm is zelfs wanneer iemand van ons uit elkaar dreigen te vallen. Jullie zijn een verrijking in mijn wereld! En dank je wel ‘Nienke’ voor je grote vertrouwen!