Wie z’n tanden heeft gepoetst mag z’n schoen zetten! roep ik, terwijl ik naar het stapelbed loop waar de meiden allebei op bed liggen te gamen. Jaaa! Fay springt meteen op en snelt naar de badkamer om haar tanden te gaan poetsen. Jip blijft nog even liggen. We moeten nog wel een goede plek bedenken, ergens waar Dobby er niet bij kan… bedenk ik hardop. In de badkamer? Suggereert Fay. Hmm, ik kijk rond. Of hier op de droger?
Hoe komt Sinterklaas daar dan? vraagt Fedde vanuit de slaapkamer. Hij voelt zich al de hele dag niet lekker en ligt al in bed. Ja, in de gang is beter. zeg ik. In de hal bij de voordeur haal ik wat schoenen uit het schoenenrek en dan zetten Fay en ik allebei één schoen bovenin het rek. Wil papa ook een schoen zetten? vraag ik. Fay rent naar de slaapkamer en komt terug met één van Feddes trouwschoenen. Papa wil deze zetten! giechelt ze. Ik hoor Fedde vanuit de slaapkamer al een sinterklaasliedje zingen. Jip! Kom ook je schoen zetten! roept Fay ongeduldig. Als ook Jip haar tanden heeft gepoetst, zet ze haar sneaker in het rek. Fay begint te zingen: Sinte Maarten mikmak, m’n moeder is een dikzak, m’n vader is een lulletje…
Zijn er eigenlijk ook Sinterklaas liedjes met dat soort teksten? Met een dikzak ofzo? onderbreek ik haar. We denken even na, maar dan zet Fay toch maar een ‘gewoon’ sinterklaasliedje in. Ik zing mee, maar Jip staat er wat ongemakkelijk bij. Ik hoor jou nog niet zingen? vraag ik uitdagend en ik krijg een brede glimlach als reactie. Dan gaat achter Jip opeens het elektronische deurslot op het nachtslot met een luid gezoem. Hoe kan Sinterklaas nu binnenkomen? vraagt Jip serieus. Misschien heeft hij de code… of via het luchtrooster… reageer ik net zo serieus. Of via de airfryer! suggereert Fay. We schieten allemaal in de lach. Ik bedoel de afzuigkap… probeert Fay nog, maar de airfryer is véél leuker.
Niet veel later liggen we allemaal in bed. We hebben een intensieve dag gehad. Vanmorgen zijn we met Flapdrol (de kat van Fedde) naar Feddes’ ouders gereden aan de andere kant van het land. We hebben drie maanden intensief geprobeerd om Flapdrol en Dobby aan elkaar te laten wennen. Ons huis werd twee forten met een sluis ertussen. Ik maakte een trainingsplan voor Flapdrol (wennen aan dit huis en veilige plekjes vinden) en een trainingsplan voor Dobby (rustig blijven als de deuren open gaan of de kat miauwt). Iedereen hielp mee en we zagen zeker verbeteringen, maar we zagen ook dat deze kat en deze hond geen gelukkig huwelijk zouden krijgen in ons huis. En waar we ook niet op hadden gerekend was hoeveel dit zou vragen van onze vrijheid in huis, ons dagelijks leven en onze relatie. Iedere beweging van de woonkamer naar de slaapkamer werd een militaire operatie. Als we even samen in bed wilden liggen moesten we eerst een plan maken:
- Welk dier is in welke kamer?
- In welk bed gaan wij liggen?
- Gaat Flapdrol of Dobby als eerste protesteren?
Als Flapdrol aan de deur ging krabbelen stoof Dobby naar haar kant van de ‘sluis’ en begon te piepen. Ze kreeg de deur al snel toch open waardoor wij meteen in moesten grijpen. Na twee weken vroeg ik aan Fedde of dit vergelijkbaar was met het hebben van een baby. De ontregeling, de stress en het weinig tijd meer vinden voor elkaar. Hij beaamde het meteen. Na drie maanden was de maat vol! Sommige mensen gaan al uit elkaar als ze samen een IKEA meubel in elkaar willen zetten. zei Fedde van de week. Dat wij dit drie maanden vol hebben gehouden, zegt wel echt iets over onze relatie!
Flapdrol is nu bij Feddes’ ouders en wij kunnen weer beginnen met ademhalen. Dat ik Fedde vanuit de slaapkamer een sinterklaasliedje hoorde zingen, deed me meteen al zó goed!
De volgende ochtend zit ik op de bank mijn vitamine B12 injectie klaar te maken. Ik heb meerdere keren per week zo’n injectie nodig en dat doe ik zelf. Fay heeft haar gevulde schoen uit de gang gehaald en zit naast me te bekijken wat ze heeft gekregen en te vertellen wat ze heeft gedroomd. Dank je wel sinterklaas! zegt ze vrolijk. Zeg dat maar tegen de airfryer! grap ik. Ik geniet van dit moment.
Vorig jaar waren ze in deze periode nog bij Fedde in de bus. November stond toen volop in het teken van hun verhuizing naar mijn flat. Nu zetten ze hier hun schoen en zometeen gaan we met z’n allen brunchen. Die zondagochtend brunch is een leuke traditie aan het worden hier in huis. Iedereen is dan uitgeslapen en de gesprekken zijn een stuk gezelliger dan tijdens het avondeten. Fay kookt voor iedereen een eitje, Jip helpt (spontaan!) met afruimen, we doen het echt allemaal samen. Zelfs de zieke Fedde schuift even aan.
Nadat ik de kinderen naar Nienke heb gebracht, plof ik naast Fedde in bed. Dobby komt bij ons liggen. Oh dit is zoveel beter dan eerst! verzucht Fedde. Geen stress van dieren en deuren. Gewoon ademhalen met elkaar. Ondanks jouw malaise en de drukke dag gisteren, vond ik dit echt een leuk weekend! zeg ik tegen Fedde. Ik vertel over de film die ik gisteravond met met Fay en Jip nog heb gekeken, over het schoenzetten en we genieten samen van de rust.
Dit is echt beter dan eerst!
Alle verhalen op stiefuslief.nl zijn echt gebeurd! Alleen de namen zijn verzonnen om echte kinderen en hun privacy te beschermen. Reageren mag, zeuren niet.
Andere Verhalen
"Nee, ga maar vast naar de auto."~ Fedde ~
"Glijmiddel? Waarom hebben jullie dat?"~ Fay ~
"Oeh period!"~ Fay ~